Kleuren van Kloostervelden

Kleuren van Kloostervelden, verhalen.
Met illustraties van kunstenaars van de Kempro in Sterksel
Deurne, 2015

 

Schepping

Woensdagmorgen.
Tien oudere mensen verzamelen zich rond de tafel
voor de wekelijkse pastorgroep.
Er wordt ruimte gemaakt voor de rolstoelen
en het begint al naar koffie te ruiken.
Als iedereen iets te drinken heeft, én een koekje,
wordt de Paaskaars aangestoken.
Ik vertel het verhaal over de schepping,
over het water en de lucht, over de dieren en de mensen.
Tijdens het verhaal houdt Mon zo nu en dan zijn beker omhoog –
de koffie is op en hij wil nog wel wat. Maar hij moet even wachten.
Johanna heeft haar hoofd op de tafel gelegd
en wil het Mariabeeldje in haar handen hebben.
Zo kan ze beter luisteren, zegt ze.
Harry is onrustig en rijdt wat heen en weer met zijn rolstoel,
maar als ik na het verhaal de plaatjes in het boek laat zien,
wijst hij de dieren aan en benoemt ze.
We zingen “Te Lourdes op de bergen”
en Jan begeleidt het lied met zijn mondharmonica.
Hij heeft een verlamde hand, maar met één hand gaat het ook.

Ik zet nieuwe koffie.
Als die ingeschonken is en ik weer wil gaan zitten,
tikt Hennie met zijn hand op de tafel en wijst naar zijn mond:
Ai…, ik ben de tweede ronde koekjes vergeten!
Maar dat kan opgelost worden.
Het zilveren bord met de kleine kaarsjes komt op tafel
en iedereen mag zeggen waarvoor hij of zij vandaag wil bidden.
Voor mama. Voor de arme mensen.
Voor de kinderen in Afrika die geen ouders meer hebben.
Voor de mensen die elke keer doodgaan in Flikken Maastricht.
Voor het personeel. Voor een wereld zonder oorlog.
Tien kleine lichtjes tegen het donker.

We komen nog even terug op het verhaal van de schepping en ik vraag
“Wat vinden jullie nu het mooiste van de schepping?”
Een zebra”” , roept Jo, “een luipaard”, en er volgen nog veel meer dieren.
Tot ik bij Jan kom. Wat vind jij het mooiste Jan?
“Mijn lamme handje” zegt hij.
“Waarom vind jij dat het mooiste van de schepping?”
Dan zegt hij
“Mijn vader en moeder hebben mij geleerd:
wat ziek is, daar moet je het meeste van houden”.