Een paar maanden geleden sprak ik een jonge man,
Mohamad Baghdadi, afkomstig uit Syrië.
In 2013 is hij als bootvluchteling, samen met zijn moeder, naar Nederland gekomen en nu woont zijn familie in Deurne en studeert hij geneeskunde in Amsterdam.
Hij vertelde over de boottocht, de angst en de eenzaamheid op dat grote water. En over het bidden tot Allah, dat soms heel even hielp…
En hij vertelde hoe verloren en bang ze zich voelden en hoe hij zich toen afvroeg of er wel iemand was die aan hen dacht op dat moment.
Maanden later hoorde hij dat er in Nederland jaarlijks een
Nacht van de Vluchteling is en dat precies in de maand dat zij op het water waren, in de nacht van 9 op 10 mei 2013,
er 600 mensen in de buurt van Arnhem hebben gelopen om aandacht te vragen en geld in te zamelen voor vluchtelingen.
Hij heeft daarover dit jaar een brief geschreven naar de organisatie van de Nacht van de Vluchteling.
Om de mensen te bedanken die daar toen gelopen hebben, omdat het hem, al was het pas achteraf, zó getroost heeft.
Een bijzondere en ontroerende brief.
Ik leerde van Mohamad Baghdadi
dat troost er zélfs achteraf kan zijn.
En wat zal het voor de mensen die daar liepen in die nacht
troostend zijn dat Mohamad zijn brief schreef.
Ze wisten niet voor wie ze liepen
en op sommige momenten misschien ook niet
waaróm ze liepen.
Het antwoord is eenvoudig.
Daarom.