Op een dag zou ik gaan.
En nu is de dag.
Vandaag zijn we in Vézelay
en kan ik in de basiliek,
bij de afbeelding van Maria Magdalena,
een lichtje voor haar aansteken.
Mijn schoonzusje Esther.
Deze maand zeven jaar geleden
namen we afscheid van haar..
Hoe vaak is ze hier geweest?
Ze schrijft erover in het voorwoord van haar boek
“Maria Magdalena, de mythe voorbij”:
Vanuit de diepte van het dal
opkijken naar het stadje op de hoge heuvel.
Net als de pelgrims vroeger,
omhoogklimmen naar de basiliek.
Vermoeid, verlangend.
Vanuit de schemer naar het licht.
Je laten meenemen:
door de verrassende lichtval,
door de hoge ruimte.
Je opgenomen weten,
niet alléén op je weg.
Vézelay.
Vooral door haar
nu voor mij een plek met een bijzondere klank.
Ik sta in de basiliek
en verwonder me over de ruimte
en over de lichtval en de eenvoud.
En ik steek een kaarsje aan.
Dan daal ik af in de crypte.
Daar wordt, in een glanzende schrijn,
een relikwie van Maria Magdalena bewaard.
Een vingerkootje, zegt de legende.
Er staat een groepje toeristen bij
en de mensen kijken verstoord achterom.
Want stofzuigergeluid
op deze plek?
Ik zie de zuster.
Hoe aandachtig en zorgzaam ze werkt.
Ora et Labora
Ik denk dat Maria Magdalena glimlacht.
En Esther ook.