Oktober 2016
Het jaarlijkse kamermuziekfestival op Schiermonnikoog.
Een uitbundig programmaboekje,
En ik zou wel overal bij willen zijn.
Maar wat ik zeker niet wil missen:
de dagelijkse openbare Masterclass zang,
onder leiding van Jard van Nes.
Ik heb voor elke dag een kaartje.
Acht jonge zangeressen,
allemaal met een bijzondere en geschoolde stem,
allemaal al met een mooie staat van dienst.
En allemaal bereid om te leren.
Ze zingen, worden gestopt, krijgen aanwijzingen,
stemgebruik, houding, ademhaling.
En ze beginnen opnieuw en weer en weer.
En ze groeien.
En dan is daar die heel jonge zangeres. Marie van Luijk.
Ze zingt een liefdeslied, Schumann’s “Widmung”,
Ze zingt het helder en zuiver.
Als ze na het lied applaus krijgt van de aanwezigen,
loopt Jard van Nes nadenkend rond:
“Er is iets, ik weet het niet, er ontbreekt iets, wat is het?
Misschien….
Ga eens bij een van je medezangeressen staan
en zing het voor haar….”
Even is er aarzeling, verlegenheid.
De toehoorders houden hun adem in.
En dan doet ze het.
Ze zingt het lied opnieuw en kijkt haar collega in de ogen:
“Du bist die Ruh, du bist der Frieden,
Du bist vom Himmel mir beschieden.
Dass du mich liebst, macht mich mir wert.
Dein Blick hat mich vor mir verklärt.
Du hebst mich liebend über mich,
Mein guter Geist, mein bessres Ich!”
Het blijft even stil na het lied.
Alsof applaus zou breken wat er was.
En dan komt het toch en duurt en duurt.
Zomaar een middag in het kleine grote kerkje,
Got Tjark, op Schiermonnikoog.
Jard van Nes die aandachtig de weg zocht en zag.
Een jonge zangeres die durfde en zong.
En mensen die erbij mochten zijn.
